در ایران، برنامه های آموزشی و مهارتی برای آینده شغلی کودکان یکی از چالش های نظام آموزشی و اجتماعی است. برخی از اصلی ترین موارد به شرح زیر است:
1. عدم تطابق سیستم آموزشی با نیازهای بازار کار
نظام آموزشی علوم ایران بر اساس دروس نظری و پایه مانند ریاضیات، علوم، تاریخ و ادبیات استوار است و بر آموزش مهارتهای کاربردی و شغلی می‌پردازد. این در حالی است که بازار امروز نیازمند به مهارتهای کاربردی در حوزه‌هایی مانند فناوری اطلاعات، مهارتهای فنی، کارآفرینی و مهارتهای ارتباطی هستند. به دلیل این شکاف، دانش‌آموزان از فارغ‌التحصیلی از مدرسه و حتی دانشگاه، برخی دیگر با مهارتهای عملی و فنی روبرو هستند و این موضوع باعث می‌شود که نتوانند به راحتی وارد بازار کار شوند.
2. آموزش های مهارتی و فنی
در مقاطع تحصیلی مختلف، به ویژه در دوره های ابتدایی و متوسط، برنامه های آموزشی و پرورشی بیشتر بر روی مباحث آموزشی پزشکی تا آموزش های فنی و مهارتی است. برخی از مدارس فنی و حرفه‌ای دارند، اما این مدارس به تعداد کافی و همه دانش‌آموزان به این آموزش‌ها می‌توانند دسترسی داشته باشند. همچنین، بسیاری از دوره‌های فنی نیز بهروز می‌شوند و مهارت‌هایی که در تدریس آنها می‌شود، با نیازهای بازار فعلی کار همخوانی امکان‌پذیر است.
برخی از مهارت های مورد نیاز در حال حاضر عبارتند از:
مهارت های فناوری اطلاعات: برنامه نویسی، طراحی وب سایت، تحلیل داده ها، هوش مصنوعی و سایر حوزه های دیجیتال.
مهارت های فنی: تعمیر و نگهداری دستگاه ها، جوشکاری، برق کاری و سایر مهارت های صنعتی.
کارآفرینی: راه‌اندازی کسب‌وکار، مدیریت منابع مالی، بازاریابی و فروش.
این مهارت‌ها در سیستم آموزشی ایران به عنوان آموزش نمی‌شود.
3. عدم توجه به مهارت های نرم افزار
مهارتهای نرم‌افزار (Soft Skills) مهارت‌هایی هستند که در تمام کارها برای موفقیت دارند، مانند:
مهارت های ارتباطی: ارتباط با دیگران.
کار تیمی و همکاری: کار کردن در گروه های مختلف.
حل مسئله و تفکر انتقادی: شناسایی مشکلات و یافتن راه حل های مناسب.
مدیریت زمان و استرس: مدیریت کارها و مقابله با فشارهای زمانی و استرس.
این مهارت‌ها در سیستم آموزشی ایران کمتر مورد توجه قرار می‌گیرند، در حالی که در دنیای شغلی امروز، داشتن این مهارت‌ها به همان اندازه مهم است که مهارتهای فنی یا تخصصی است.
4. مشاوره شغلی و هدایت تحصیلی
در بسیاری از مدارس ایران، دانش‌آموزان به صورت جدی تحت مشاوره شغلی قرار نمی‌گیرند. مشاوران شغلی در مدارس محدود هستند و اکثر دانش‌آموزان به دلیل عدم دسترسی به فرصت‌های شغلی و مهارتهای مورد نیاز برای ورود به بازار کار، نمی‌توانند تصمیم‌های آگاهانه و مناسبی را برای شغلی مناسب برای خود انجام دهند. علاوه بر این، بسیاری از والدین نیز خود اطلاعاتی درباره آینده و مهارتهای مورد نیاز ندارند، بنابراین نمی‌توانند به درستی فرزندان خود را هدایت کنند.
5. تغییرات سریع در فناوری و بازار کار
در دنیای امروز، بازار به سرعت در حال تغییر است. فناوری‌های نوین در حوزه‌های فناوری مانند فناوری‌های مصنوعی، بلوک‌چین، داده‌کاوی و برنامه‌نویسی به وجود آمده است که در گذشته وجود نداشته است. این تغییرات سریع به این معناست که آموزشهای سنتی نمی‌توانند پاسخگوی نیازهای بازار کار باشند. با این، در بسیاری از مدارس و دانشگاه‌های ایران، سیستم‌های حال‌های آموزشی بهروز عادت و دانش‌آموزان معمولاً با مهارت‌هایی که فارغ‌التحصیل می‌شوند، می‌شوند که با فناوری‌های نوین همخوانی ندارند.
6. توسعه مهارتهای کارآفرینی
در بسیار پیشرفته، آموزش کارآفرینی به عنوان بخشی از برنامه های درسی از سنین پایین آغاز می شود. در ایران، با وجود تعداد زیادی از جوانان به دنبال راه‌اندازی کسب‌وکارهای خود، نظام آموزشی به اندازه کافی به آنها ابزارها و مهارتهای لازم برای موفقیت در این حوزه را نمی‌دهند. آموزش کارآفرینی شامل مهارت‌هایی مانند تجزیه و تحلیل و تحلیل بازار، مدل‌سازی کسب‌وکار، مدیریت مالی و مدیریت است که در مدارس و دانشگاه‌های ایران به طور اختصاصی تدریس نمی‌شود.
پیوند با قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، در اصل ۳۰ به آموزش عمومی اشاره دارد و از دولت می‌خواهد که آموزش و پرورش رایگان را برای همه می‌کند. این اصل در تضمین حق آموزش برای همه افراد جامعه است. همچنین در اصل ۲۹، حقوق اجتماعی و آموزشهای حرفه‌ای و مهارتی برای همه افراد دیده می‌شود، که می‌توانند شامل آموزشهای مهارتی برای آینده شغلی کودکان باشند. این اصول قانونی می‌توان به عنوان حقوقی برای اصلاح سیستم آموزشی و توجه به مهارتهای شغلی و فنی در مدارس و دانشگاه‌ها مورد استفاده قرار گیرند.
پیوند با حقوق بشر
طبق اعلامیه جهانی حقوق بشر، که در سال ۱۹۴۸ توسط سازمان ملل متحد پذیرفته شد، حق آموزش یکی از حقوق بنیادی انسانها است. به ویژه ماده بشر ۲۶ اعلامیه جهانی حقوق، به صراحت اعلام می‌کند که آموزش باید بر پایه تحصیل آزادانه، دسترسی برابر و توجه به نیازهای اجتماعی و اقتصادی جامعه باشد. در این راستا، آموزش‌هایی که کودکان و نوجوانان برای آینده شغلی آماده می‌شوند، مطابق با حقوق بشر است و دولت‌ها موظفند تا این حقوق را برای همه افراد استفاده کنند.
پیوند با سازمان ملل متحد
هدف سازمان ملل متحد در پایداری پایدار (SDGs) ۴ را برای "آموزش با کیفیت" تعیین کرده است که برای ارائه آموزش های همهجانبه و بهروز گذشته وجود دارد. این شامل آموزشهای فنی و مهارتی، به‌ویژه در مانند ایران است که در زمینه‌های مختلف وجود داشته باشد، امکان آموزش آن وجود دارد. سازمان ملل متحد همچنین برای آموزش های کاربردی برای رفع نیازهای بازار کار و ایجاد ساختار ساختار دارد.
جمع بندی
در مجموع، برنامه‌های آموزشی و مهارتی برای آینده شغلی کودکان در ایران ناشی از عواملی است که از جمله آنها می‌توان به آموزش فنی و مهارت، عدم توجه به مهارتهای نرم‌افزاری، عدم تطابق سیستم آموزشی با نیاز بازار، و مشاوره شغلی پرداخت. اشاره کرد. برای حل این مشکلات، نیاز به تغییر اساسی در سیستم آموزشی کشور است. این تغییرات شامل:
به‌روزرسانی برنامه‌های درسی و گنجاندن آموزشهای کاربردی و فنی.
توسعه آموزش های مهارتی و کارآفرینی.
ایجاد سیستم‌های مشاوره شغلی قوی برای دانش‌آموزان.
توجه به مهارت های نرم افزاری در روند آموزشی.
هماهنگی بیشتر بین مدارس، دانشگاه‌ها و صنایع برای بهتر بازار کار و تطابق آنها با برنامه‌های آموزشی.
با این اجرا، می‌توانم شغلی بهتر برای کودکان ایرانی ارائه کنم و آنها را برای مقابله با چالش‌های دنیای مدرن آماده می‌کنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر