ترک تحصیل کودکان در ایران به دلیل فقر: بررسی جامع
ترک تحصیل کودکان یکی از مشکلات اساسی جامعه ایران است که با مسائل اقتصادی، اجتماعی، و فرهنگی گره خورده است. این معضل نه تنها حقوق بنیادین کودکان را می‌کند، بلکه با چرخه‌هایی از فقر، محرومیت و آسیب‌های اجتماعی، توسعه پایدار کشور را نیز می‌توان کرد. در ادامه، این قوانین با توجه به جامع‌تر بررسی می‌شوند و از منظر داخلی، حقوق بشر و سرمایه‌گذاری بین‌المللی می‌شود.
فقر و ترک تحصیل: پیوندی میان
فقر یکی از مهمترین عوامل ترک تحصیل در ایران است. خانواده‌هایی که نیازهای اولیه مانند غذا، مسکن و پوشاک ناتوان هستند، غالباً اولویت‌های خود را از آموزش فرزندانشان به نیازهای فوری معیشتی تغییر می‌دهند. در این شرایط، کودکان از چرخه آموزش خارج و در سنین پایین به کارگری یا فعالیت‌های اقتصادی دیگر می‌شوند.
انواع مختلف ترک تحصیل از فقر
1. اقتصادی:
هزینه‌های جانبی تحصیل مانند خرید کتاب، لوازم‌التحریر، لباس، ایاب و ذهاب و گاه شهریه‌های غیررسمی، بسیاری از خانواده‌ها را تحت فشار قرار می‌دهند. در چنین شرایطی، کودکان به‌جای مدرسه، به بازار کار فرستاده می‌شوند تا به اقتصاد خانواده کمک کنند.
2. جغرافیایی:
در مناطق روستایی و دورافتاده، در مقایسه با مدارس نزدیک و همچنین عدم دسترسی به وسایل حمل‌ونقل مناسب، ترک تحصیل را می‌کند.
3. اجتماعی و فرهنگی:
در برخی از خانواده‌ها، به‌ویژه در مناطق محروم، تحصیل به‌ویژه برای دختران اولویت ندارد و اقتصادی این نگرش را تقویت می‌کند.
پیامدهای ترک تحصیل برای جامعه و کودکان
حقوق بنیادین کودکان:
طبق ماده 26 اعلامیه جهانی حقوق "هر فرد حق دارد از آموزش، باید شود." همچنین کنوانسیون حقوق کودک (ماده 28) بر ارائه‌سازی آموزش ابتدایی رایگان و دسترسی آسان به آموزش متوسطه سنتی دارد. ترک تحصیل به دلیل فقر، مستقیم این حقوق است.
تشدید چرخه فقر:
کودکان بازمانده از تحصیل، در آینده مهارت و دانش کافی برای ورود به بازار کار تخصصی نخواهند داشت و همین موضوع باعث ادامه فقر در نسل‌های بعدی می‌شود.
آسیب های اجتماعی:
کودکان بازمانده از تحصیل بیشتر در ازدواج زودهنگام، کار کودک، بزهکاری، و سوء استفاده از قرار گرفتن اجتماعی میگیرند.
توسعه نیافتگی اجتماعی:
جامعه‌ای که قابل‌توجهی از نیروی انسانی آینده خود است را در آموزش دست می‌دهد، در دستیابی به اهداف توسعه پایدار، عقب می‌ماند.
جایگاه ترک تحصیل در قوانین داخلی ایران
1. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران:
اصل 30: دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همه مردم تا پایان دوره متوسطه ارائه می کند.
اصل 29: حقوق اجتماعی برای نیازهای اساسی مانند بهداشت و آموزش داده شده است.
2. قانون حمایت از کودکان و نوجوانان:
این قانون بر حمایت از کودکان در برابر آسیب از جمله ترک تحصیل دارد.
3. برنامه های توسعه دولت:
در برنامه‌های پنج‌ساله، آموزش فراگیر و کاهش نرخ بازماندگی از تحصیل همیشه به‌عنوان اولویت ذکر شده است، اما بیشتر از این به‌دلیل هزینه‌های اجرایی و اجرایی محقق‌شده‌اند.
سازمان بین‌المللی ایران
ایران به‌عنوان یکی از امضاکنندگان کنوانسیون حقوق کودک و عضو سازمان ملل متحد، موظف به اجرای اصول این کنوانسیون است. طبق ماده 28 و 29 این کنوانسیون، دولت‌ها باید دسترسی کودکان را به آموزش و باکیفیت رایگان تضمین کنند. همچنین، هدف چهارم توسعه پایدار سازمان ملل متحد (SDG) بر "آموزش باکیفیت، فراگیر و عادلانه" برای همه ریشه دارد.
راهکارها برای کاهش از فقر
1. توسعه حمایت‌های اقتصادی:
تخصیص یارانه های آموزشی به خانواده های نیازمند.
ارائه لوازم تحریر، کتاب، و لباس رایگان به دانش‌آموزان کم‌درآمد.
2. بهبود زیرساخت های آموزشی در مناطق محروم:
احداث مدارس در مناطق دورافتاده.
ایجاد مدارس شبانه‌روزی برای کاهش مشکلات حمل‌ونقل و اسکان.
3. اجرای قوانین سختگیرانه علیه کار کودک:
کنترل کار کودک از طریق بازرسی و حمایت از خانواده‌ها برای جبران درآمد از دست‌رفته.
4. آگاه سازی خانواده ها:
برگزاری کارگاه‌های آموزشی برای والدین درباره تحصیل و تأثیر آن در آینده کودکان.
5. حفظ و اجرای قوانین آموزشی:
اطمینان از اجرای کامل اصل 30 قانون اساسی و نظارت بر جلوگیری از تحصیل.
6. حمایت از روانی-اجتماعی از کودکان بازمانده از تحصیل:
ارائه مشاوره های روانشناختی و ایجاد فرصت هایی برای بازگشت این کودکان به مدرسه.
نتیجه گیری
ترک تحصیل کودکان به دلیل فقر، غیر صریح حقوق بشر و حقوق بشر جامعه است. ایران، با توجه به بودجه داخلی بین‌المللی و قوانین، موظف به ارائه آموزش رایگان و باکیفیت برای همه کودکان است. این هدف نیازمند همکاری بین دولت، سازمان‌های مردم‌نهاد جامعه و مدنی است تا با رفع مشکلات اقتصادی و اجتماعی، فرصتی برابر برای آموزش و رشد کودکان فراهم کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر