سه‌شنبه‌های نه به اعدام»: اعتراض به سیاست‌های سرکوب و مرگ در ایرانسه‌شنبه‌های نه به اعدام»
یک حرکت اعتراضی منحصربه‌فرد است که توسط گروهی از زندانیان سیاسی در ایران آغاز شد. این حرکت که با هدف لغو مجازات اعدام شکل گرفت، از بهمن ۱۴۰۲ در زندان قزلحصار کرج شکل گرفت. در حال حاضر این اقدام به نمادی از مقاومت زندانیان در برابر ماشین اعدام دیکتاتوری ولایت فقیه تبدیل شده است.
سه‌شنبه‌های نه به اعدام»
روز هشتم بهمن ۱۴۰۲، گروهی از زندانیان سیاسی در واحد ۴ زندان قزلحصار، در پاسخ به افزایش اعدام‌ها تصمیم گرفتند که هر سه‌شنبه با اعتصاب غذا، صدای اعتراض خود را به گوش جهانیان برسانند. انتخاب روز سه‌شنبه به این دلیل بود که در زندان قزلحصار معمولاً زندانیان محکوم به اعدام در روزهای دوشنبه به سلول‌های انفرادی منتقل و در روز سه‌شنبه اعدام می‌شدند
.نخستین گام این کارزار همزمان با اعدام ۲زندانی سیاسی، محمد قبادلو و فرهاد سلیمی برداشته شد. زندانیان قزلحصار با انتشار بیانیه‌ای اعلام کردند که در اعتراض به این اعدام‌ها، هر سه‌شنبه اعتصاب غذا خواهند کرد. آنها تأکید داشتند که مجازات اعدام نه‌تنها غیرانسانی و جبران‌ناپذیر است، بلکه ابزاری برای سرکوب سیاسی و اجتماعی محسوب می‌شود.
زندانیان سیاسی که کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» را پایه‌گذاری کردند، اهدافی روشن و مشخص را دنبال می کردند. این اهداف عبارتند از:
لغو مجازات اعدام: زندانیان اعدام را شکلی از خشونت دولتی و غیرقابل قبول می‌دانند و خواستار لغو این مجازات در ایران هستند.
افزایش آگاهی عمومی: این کارزار می‌کوشد مردم ایران و جامعه جهانی را نسبت به وضعیت ناعادلانه حقوق بشر در ایران آگاه کند. این اقدام در مرحله بعد به یک کار مشترک به منظور مقابله با نقض حقوق بشر در ایران خواهد رسید.
ایجاد همبستگی: یکی از اهداف مهم این حرکت، ایجاد یک شبکه همبستگی میان زندانیان در سراسر کشور به منظور مقابله با اقدامات سرکوبگرانه ایادی حکومت می‌باشد.
گسترش کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»
پس از آغاز اولیه کارزار در زندان قزلحصار، این حرکت به سایر زندان‌های ایران نیز گسترش یافت.
در ابتدا شماری از زندانیان سیاسی در بندهای۴ و ۸ و بند زنان زندان اوین و زندان مرکزی کرج به کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» پیوستند.
زندانیان هر هفته، با انتشار بیانیه‌هایی به تعداد اعدام‌ها اشاره کرده و دیگر زندانیان را به پیوستن به این حرکت و مقاومت در برابر ماشین کشتار و سرکوب حکومت تشویق و ترغیب می‌کردند. این بیانیه‌ها نه‌تنها گزارشگر وضعیت اعدام‌ها بوده است، بلکه از مردم ایران و وجدان‌های بیدار جهان می‌خواستند تا با حمایت از این کارزار، علیه مجازات اعدام اعتراض کنند
دستاوردهای کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»
زندان مرکزی کرج، زندان تهران بزرگ، زندان خورین ورامین، زندان اراک، زندان خرم‌آباد، زندان اسدآباد اصفهان، زندان دستگرد اصفهان، زندان شیبان اهواز، زندان نظام شیراز، زندان بم، زندان کهنوج، زندان طبس، زندان مشهد، زندان قائم‌شهر، زندان رشت (بند مردان و زنان)، زندان رودسر، زندان اردبیل، زندان تبریز، زندان ارومیه، زندان سلماس، زندان خوی، زندان نقده، زندان سقز، زندان بانه، زندان مریوان، زندان کامیاران، زندان حویق تالش، زندان عادل‌آباد شیراز (بند زنان)، زندان جوین در استان خراسان رضوی، زندان برازجان و زندان عادل‌آباد شیراز.
اقدامات سرکوبگرانه حکومت در مقابله با کارزار
افزایش فشار و سرکوب زندانیان: زندانیان شرکت کننده در کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» با فشارهای بیشتری توسط مقامات حکومتی مواجه شده‌اند. انتقال به سلول انفرادی، ممنوعیت ملاقات و تشدید رفتارهای غیرانسانی از جمله این فشارهاست. مقامات در زندان ارومیه زندانیان شرکت کننده در اعتصاب غذا را تهدید به مرگ خود و خانواده‌شان کردند.
قضاییه حکومت به منظور تحت فشار قرار دادن زندانیان شرکت کننده در این کارزار اجرای احکام اعدام آنها را در دستور کار خود قرار داد و این موضوع را به زندانیان نیز ابلاغ کرده تا آنها را تحت فشار روانی جهت خارج شدن از کارزار قرار دهند.
محدودیت‌های رسانه‌ای: حکومت ایران با سانسور گسترده، تلاش کرده است که صدای این زندانیان را خاموش کند.
با این حال، پیامدهای مثبت این کارزار، از جمله جلب حمایت عمومی و بین‌المللی، همچنان ادامه دارد و امید به تغییر و لغو حکم اعدام در ایران را زنده نگه داشته است.
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» نمادی از مقاومت
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» به نمادی از مقاومت در برابر سرکوب حکومتی دولتی تبدیل شده است. این حرکت نه‌تنها به موضوع اعدام، بلکه به مشکلات گسترده‌تری چون ناعدالتی در نظام قضایی و نقض حقوق بشر در ایران اشاره دارد.
با گذشت بیش از یک سال از آغاز این کارزار، زندانیان سیاسی همچنان به اعتراضات خود ادامه می‌دهند و از مردم ایران و جامعه جهانی می‌خواهند که در برابر سیاست اعدام بایستند. این کارزار یک پیام ساده اما عمیق دارد: زندگی انسان‌ها نباید قربانی قدرت و سرکوب شود. امروز، این کارزار به یک جنبش ملی و بین‌المللی تبدیل شده است که همبستگی زندانیان، خانواده‌ها، فعالان حقوق بشر و جامعه جهانی را به نمایش می‌گذارد.
این حرکت که از یک بند کوچک در قزلحصار آغاز شد، اکنون به نمادی جهانی برای اعتراض به اعدام و دفاع از حقوق بشر تبدیل شده است.
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» بر اساس آگاهی عمیق از ماهیت غیرانسانی و سرکوبگرانه مجازات اعدام شکل گرفته است. اعدام در ایران نه تنها به عنوان ابزاری برای مجازات، بلکه به‌عنوان ابزاری سیاسی برای سرکوب مخالفان، ایجاد رعب و وحشت در جامعه، و خاموش کردن صدای اعتراضات استفاده می‌شود. زندانیان سیاسی با آغاز این حرکت، نشان دادند که حتی در سخت‌ترین شرایط می‌توان علیه این سیاست مرگ ایستادگی کرد و صدای خود را به گوش جهانیان رساند.
این حرکت نه تنها اعتراض به مجازات اعدام، بلکه اعتراض به نظام ناعادلانه قضایی، نقض حقوق بشر، و سیاست‌های سرکوبگرانه‌ای است که مردم ایران را هدف قرار داده است.
با گذشت بیش از یک سال از آغاز این حرکت، زندانیان سیاسی همچنان با اراده‌ای قوی و محکم به اعتراض خود ادامه می‌دهند. پیام آنان روشن است: «زندگی ارزشمند است و هیچ قدرتی حق گرفتن آن را ندارد». این حرکت نه تنها امید به تغییر را زنده نگه داشته، بلکه راه را برای آینده‌ای بدون اعدام و سرکوب هموار کرده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر