یکی از نمونه‌های حقوق زنان در ایران، شرایط حاکم بر زندان‌های زنان است. برای مثال مقامات زندان آمل از تحویل بسیاری از کتاب‌های اهدایی به زندانیان جلوگیری کرده‌اند که این امر موجب محرومیت آنها از منابع آموزشی و مطالعاتی می‌شود. این وضعیت با امکاناتی مانند کتابخانه و نبود امکانات بهداشتی لازم برای زنان، سرگرمی‌هایی مانند پخش فیلم تشدید می‌شود. امکاناتی که علی‌رغم اهدا و درخواست‌های مکر در اختیار زندانیان قرار نگرفته است. به نظر می‌رسد این محرومیت به تصمیم مسئولین زندان و اقدامی مغایر با بخشنامه‌های سازمان زندان‌ها باشد.
آزار و اذیت فیزیکی و سهل‌انگاری پزشکی
تجربه زندانیان سیاسی زن در ایران تصویری ناراحت کننده از سوءاستفاده و سهل‌انگاری ترسیم می‌کند. مواردی مانند مورد نرگس محمدی که طبق گزارش‌ها در شهریور 1402 به دلیل عدم رعایت حجاب اجباری توسط یکی از مسئولین در بهداری اوین ضرب و شتم قرار گرفت، نمونه‌های نادری حمله. چنین حوادثی بیانگر حقیقت‌های تلخی است که زنان پشت میله‌های زندان، به‌ویژه زندانیان عقیدتی، با آن حمله می‌کنند. خانم محمدی تنها به دلیل کمک به یک زندانی بیمار هم‌بندش آغاز شد، اما با توجه به گزارش هرانا به ماجرای جرم به دلیل عدم رعایت حجاب وی منجر شد. این نمونه‌های از چالش‌ها و خطرات تهدید‌تری است که زنان در ایران در زندان‌های ایران با آنها مواجه می‌شوند، بدون آن که کنترل‌ها، با فشار و تحمیل، حفظ کرامت و امنیت انسان‌ها اجرا شود.
در یک مورد مشابه دیگر در بند زنان مرکز بازپروری کرمانشا ه در سال گذشته، وضعیت ناگوار حاکم بود. زندانیان، از جمله خانم سهیلا حجاب، مورد ضرب و شتم شدید از سوی زندانبانان قرار گرفتند. همچنین این زنان علاوه بر تحمل رنج‌ها، چندین بار با سهل‌انگاری پزشکی می‌توانند عوارض جسمی را از دوران بارداری یا حبس‌های طولانی‌مدت درآورند. این سهل‌انگاری را ناقض حقوق اساسی بشر است و بی‌توجهی سیستماتیک به سلامت زندانیان زن را برجسته می‌کند.
به‌ویژه در رابطه با زندانیان سیاسی و تحمیل مقررات پوشش است. آنها همچنین نشانگر مبارزه مستمر علیه قوانین حجاب اجباری و چالش‌های مرتبط‌تر اجتماعی هستند که به صورت قانونی ظالمانه بر زنان، از زندانیان، تحمیل می‌شوند اشاره دارند.
تحمل تنبیهی علیه زندانیان معترض
زندانیان زن، به‌ویژه کسانی که به اعتراض به شرایط غیرانسانی می‌پردازند، با تنبیهی مواجه می‌شوند. این مجموعه شامل انفرادی، حوادث واهی است که به پرونده‌سازی جدید، محرومیت از ملاقات با خانواده و حتی تبعید به زندان‌های دیگر می‌شود. برای مثال، پس از اعتراضات صورت گرفته در زندان اوین، گروهی از زندانیان معترض با محدودیت های شدید مواجه شدند و حق تماس تلفنی و ملاقات با خانواده از آنها سلب شد.
افزایش اعدام ها از جمله اعدام زندانیان زن
بر اساس گزارش سالانه‌ای مجموعه فعالان حقوق بشر در سال ۲۰۲۳، دست‌کم ۲۰ زن در ایران اعدام شدند. یکی از پرونده‌هایی که رسانه‌ها را مورد توجه قرار دادند، اعدام سمیرا سبزیان فرد بود. سمیرا، زنی که تمام زندگی‌اش صرفاً به دلیل زن بودن در ایران با تبعیض ناروا مخالف بود، قربانی کودک همسری و خشونت خانگی بود و در نهایت نیز به اعدام محکوم شد و توسط حکومت جانش گرفته شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر