خشونت پلیس ایران
دست کم به دوران قاجار می‌رسد و در دوران شاهنشاهی پهلوی ادامه یافت و در دوران جمهوری اسلامی به اوج خود رسید.
در این دوران، پلیس ایران تنها نهادی بوده‌است که در حوزهٔ همگانی، برای برقراری قانون اقدام می‌کرده‌است و از خشونت نیز بهره می‌برد. پس از انقلاب ۱۳۵۷، نهادهای نظم‌دهندهٔ همگانی در ایران، پرشمار شدند. به گونه‌ای که نخست کمیته‌ها شکل گرفتند و پس از آنان پایگاه‌های بسیج. پلیس ایران نیز به نیروی انتظامی تبدیل شد. سعید مدنی، جامعه‌شناس، باور دارد که خشونت سیستماتیک و نظام‌دار، بخشی از رفتار پلیس ایران است. وحشیگری فرماندهی انتظامی جمهوری اسلامی ایران علیه مردم این کشور، با تحریم‌های حقوق بشری همراه بوده‌است و شماری از سران آن و مقامات محلی‌اش، از سوی غرب تحریم شده‌اند. از یگان ویژه این سازمان، به‌عنوان «سرکوب‌گرترین نیروی ضدشورش جمهوری اسلامی» یاد شده‌است که در خونین‌ترین سرکوب‌های خیابانی تاریخ جمهوری اسلامی در سال ۱۳۹۸، از مهم‌ترین نیروهای حاضر در خیابان بود. محاصره، کشتار و آتش گشودن به سوی مردم معترض، خشونت در بازداشتگاه‌ها، کشتن کودک هنگام تعقیب و غیره، نقدهای جدی را به این سازمان، وارد کرده‌اند. به گزارش یورونیوز در ۲۰۲۰ م، برخی باور دارند که ملزم بودن پلیس جمهوری اسلامی ایران برای پیشگیری از نقض شدن احکام شرعی از سوی مردم، بانی آن شده‌است که پلیس در ایران این دوره، بیشتر از آن که پایه‌گذار امنیت مردم این کشور باشد، باعث ناامنی روانی میان شهروندان باشد. جمع کردن دیش‌های ماهواره، کتک‌زدن و اعمال خشونت علیه مردم به خاطر شئونات و حجاب، دیگر کارهای فرماندهی انتظامی جمهوری اسلامی ایران هستند که مورد نقد قرار گرفته‌اند. گرداندن متهمان در شهر که شامل نوجوانان زیر سن قانونی نیز می‌شده‌است نیز توسط رسانه‌ها و مردم، نقد شده‌است. با این حال، از سوی دیگر در بهمن ۱۳۹۹، حسین اشتری، فرمانده کل انتظامی، بر «اجرای قانون توأم با رأفت اسلامی» تأکید کرد. وی همچنین مدعی شد که «نیروهای یگان ویژه در همهٔ عرصه‌ها در کنار مردم و همراه آنان هستند».
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر